Wat een lekkere ochtend.. heerlijk in het zonnetje, in de deuropening, op de veranda, kopje koffie, mamma aan de telefoon met oma en Faas speelt lekker op het kleed in de woonkamer... toch?
Ineens dringt het tot me door dat het wel erg rustig is daar in de woonkamer.. Ik gooi de telefoon neer (oma hevig ongerust natuurlijk) en begin een zoekactie. Zo ver kan ie niet zijn toch? TOCH?
In de woonkamer geen Faas, in de tuin is ie ook niet, want dan had ie zich langs mij moeten wurmen. (Zo goed let ik toch echt wel op..)
Dan maar naar de gang.. niks. Ik storm de trap op en vind in onze slaapkamer een trots mannetje met een big smile. Pfff..
Nu hadden we de trap al een paar keer geoefend, maar dan met mij achter hem aan als buffer, en die sessies verliepen nooit zonder ingrepen. Iedere keer gleed er wel een voetje van een trede en waren de handen van mamma nog wel hard nodig. Deze keer kon meneer het dus alleen.. Maar dat was voorlopig wel de laatste keer.
Prenatal, here we come, tijd voor een traphekje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten