Ik lust bier!

Ineens gebeurde het. Midden op Lowlands.
Als de rose zo zuur is dat je de sla ermee kunt aanmaken, dan smaakt bier eigenlijk best lekker.
En twintig biertjes later snap je niet waarom je het nooit eerder lustte..

Voor de ongelovigen hier het bewijs:

En dat is nummer 15...

Het zit er weer op.
De vijftiende Lowlands, en het was wéér leuk.
Ik ben alle edities geweest.. Ik heb er helaas het bewijs niet meer van, maar close vrienden kunnen het gelukkig beamen.
Ieder jaar reis ik met mijn vriendjes en vriendinnetjes af naar Biddinghuizen, de eerste jaren met een tentje, daarna een caravan, en afgelopen jaar een camper.. (we worden ouder he?) en ieder jaar hebben we weer een topweekend. Regen of geen regen, en dit jaar was het voor de verandering een keer 'geen regen'!

Hoogtepunten dit jaar:
Vrijdag, zonder twijfel Editors en later op de avond The Killers.. Ondanks dat men het een laf concert vond waarbij te veel vertrouwd werd op de impact van de hits, heb ik een mooi concert gezien, waarbij de grootste hit toch weer voor een klein traantje zorgde.. en niet alleen bij mij... Mr. Brightside blijkt niet alleen mijn favoriet te zijn...

Zaterdag, het hoogtepunt van heel Lowlands:
Ojos de Brujo. Dit Spaanse collectief maakt een super dansbare combinatie van hiphop, flamengo, indiase muziek en dance (door henzelf omschreven als Jip Jop Flamenkillo)met als rode draad een live flamengodanseres
die met haar danspassen beats produceerde waar de hele BRAVO van uit z'n dak ging.

Zondag, Enter Shikari.
We zaten met de jongens in een busje vlak voor het concert, rustige stille en vooral futloos ogende jongens van een jaar of 22. Gezellig keuvelend met Barry over het weer. Nog geen half uur nadat ze languit op hun bank lagen in hun kleedkamer betraden ze het podium. En gingen ze los. En wij, het publiek, deden er niet voor onder! Kleine opsomming van het gebeuren: onstuitbare acrobatiek, gitarist maakt al gitaarspelend uit stand een salto, een circlepit ter grootte van een tornado, een haast bijbelse publieksscheiding (sorry, een citaat van het artikel hieronder, maar ik kan het niet beter omschrijven) waarna de twee kampen als in een Lord of the Rings film op elkaar inbeukten,
kortom, lees dit:
http://3voor12.vpro.nl/3voor12/festivals/news/full.jsp?portal=2534202&event=35167015&news=36255845&type=-1

SAS

Ja, ook ik had tot nu toe SAS.
En dan niet alleen een SAS-dag, nee, de hele week, de hele maand, altijd SAS.
Ja, ook ik ben om.
En dan niet alleen omdat ze zo superzomerslank op de cover staat. Nee, omdat het (jammergenoeg) echt werkt.
Ja, ook bij mij kun je sinds kort losse evergreens in een open verpakking vinden in de keukenlade..
En dan niet omdat ik na één evergreen vol zit, Nee, je mag er maar één.
Eén! ÉÉN!
Ik had al nooit wat aan 2 evergreens, laat staan dat ik vol raak van de helft van zo'n pakje.
Nog zoiets: wat is een bakje?
"Een bakje japanse mix (zonder de nootjes)".
Ik ben van mening dat als ze niet duidelijk aangeeft hoeveel gram ik mag, dan geldt de volgende regel: wie aan de lijn is moet slim zijn.
En dus zit ik op de bank met de slabak. Wat? Is toch ook een bakje?
En die kan met gemak op hoor, en ik kan het weten, ik snack al jaren uit de slabak.
Maar toch is het net alsof ze mee zit te kijken, geirriteerd zet ik de bak weg, en loop naar de keuken om mijn halve liter spaflesje bij te vullen... (tuurlijk).
Ik sta in de keuken en terwijl ik een slokje water neem denk ik:
SAS.
Ook wel een mooie naam voor ons toekomstige kind.

Ochtendtafereel

Vriend ligt met oordopjes en ooglapje in bed.
Het zonlicht schijnt door de gordijnen, het is 7 uur 15.
De wekker tettert vanaf zijn nachtkastje.
Geen reactie.
Ik probeer: Schatje, je wekker gaat...
Vriend schrikt wakker: Waarheen?

Zomaar een straatje

't is zomaar een straatje, maar 't is wel onze straat.
Na bijna twee jaar kunnen we de optelsom maken. We hebben best een goede keuze gemaakt.
Na zoeken in Landsmeer, via Oostzaan, in Amsterdam-noord, uiteindelijk beland in het altijd bruisende Amstelveen.
Saai?
Tuurlijk.
Gezellig?
Eigenlijk wel ja!
Buuv en Buum zitten op warme zomeravonden altijd op hun bankje in de voortuin, en daar belanden wij dan ook vaak. Met een biertje en een wijntje al kletsend toch wel een beetje trots uitkijkend op 'hun' uitzicht en 'ons' huis.
Een tijdje hadden wij ook een bankje in onze voortuin. Want ja, je woont in een dorp, in een dorpsstraatje en het is bij de buurtjes altijd heel gezellig in de voortuin, dus waarom niet?
We hebben denk ik één keer op ons bankje gezeten, onwennig, toen er iemand de straat in kwam zijn we snel naar binnen gevlucht.
Inmiddels staat het bankje lekker in de achtertuin, en hebben we weer een saai voortuintje.
Want naast het fonteintje en de gipsen beelden is er nog een groot verschil tussen het tuintje van de overburen en die van ons. De eigenaren schelen ongeveer dertig jaar.
Dus. Over een jaar of dertig zitten we in onze eigen voortuin een biertje te doen.
Voorlopig steken we nog wel even de straat over.

Tuurlijk, leuk.

Wil jij d'r even?
Tuurlijk, leuk. En ja hoor, daar ligt weer een in lichtroze gewikkelde dreumes in mijn armen. En het is wéér een schatje. Mondje van mamma, krullen en oogjes duidelijk van pappa. De natuur heeft het weer goed geregeld. Paps ziet gelijkenis en zal niet weglopen bij mams.
Die keel die ze binnen een minuut opzet, ik weet niet van wie ze die heeft, want ik heb zowel pappa als mamma nog nooit zo horen huilen, en wens dat overigens ook graag zo te houden.
Binnen 30 seconden begint de spier in mijn nek te trillen. In de sportschool til ik in sessies van 20x met gemak 10 kilo van z'n plek, maar zodra er een klein ukkie van 6,7of 8 pond in mijn armen ligt dan laat die spier meteen weten dat ie niet regelmatig gebruikt wordt en daar tot nu toe ook geen problemen mee had. Hij wil weer rust.
Maar dat krijgt ie niet, want mamma ziet haar kans schoon en staat een fles klaar te maken. "Wil jij haar de fles geven?"
Tuurlijk, leuk.
En ja hoor, daar zit ik weer een fles te geven. Gelukkig lijkt deze dame best snel te drinken, dus ik heb nog kans hier zonder RSI weg te komen. Ik klets nog wat met mamma, geef het kind terug voor de boertjes komen en maak me weer uit de voeten.
Thuis kijk ik in de spiegel, ik weet dondersgoed wat er aan de hand is. Maar toch lijkt dat niet de reden. Echt niet.
Het is NIET omdat wij ook al twee jaar bezig zijn,
Het is NIET omdat het bij ons nou eenmaal langer duurt,
Het is NIET omdat we binnenkort beginnen met de eerste behandeling,
Het is NIET omdat 60% kans altijd nog betekent dat 40% zonder kind het ziekenhuis uitloopt.
Weet je wat het is?
Ik ben gewoon kraambezoekmoe.

Op de fiets door Berlijn

14 juli -16 juli
Berlijn is groot, heel groot. Zelfs het stadsmitte is te groot om in een weekend te zien. Mirjam en Thijs wonen sinds bijna een jaar in de wijk Penzlauerberg midden in een prachtig stuk van Oost Berlijn. Samen met Daan en Sophie en Martijn en Lieke gingen Bar en ik eindelijk een weekend naar ze toe. De eerste avond heerlijk gegeten bij een Thais restaurant in de Kastanienallee, waarna we de avond eindigden in de Wohnzimmer, de Berlijnse variant van de Buurvrouw, de Koe, Weber, kortom een plek die erom vraagt stamkroeg te worden.

De volgende dag op aanraden van Mirjam en Thijs fietsen gehuurd en daarmee de stad (althans het nog redelijk befietsbare centrum) onveilig gemaakt. Zie op foto de televisietoren en het Raadhuis op het Alexanderplatz.

Berlijn bleek niet alleen groot, maar ook warm, heel warm te zijn. Zo warm dat we in hoop op verkoeling de 'waterroute' hebben gefietst, kortom van fontein naar fontein, van drankje naar drankje en na een aantal kodakmomenten voor de restanten van de Berlijnse Muur (zie foto) was het tijd voor het concert van Steely Dan, bij de mannen onder ons de tweede reden voor het bezoek aan Berlijn.

Mirjam en ik bleven achter en hielden een kroegentocht eindigend bij het Badeschiff, een zwembad middenin de rivier de Spree. Mirjam werd lekgeprikt, maar zelfs mét muggen was de lokatie overdonderend... zie foto!

Daarna nog een avondje Wohnzimmer, en de volgende dag was het weekend alweer om. En hadden we dus nog steeds lang niet heel Berlijn gezien. Gelukkig! Kunnen we nog een keer terug!