Tuurlijk, leuk.

Wil jij d'r even?
Tuurlijk, leuk. En ja hoor, daar ligt weer een in lichtroze gewikkelde dreumes in mijn armen. En het is wéér een schatje. Mondje van mamma, krullen en oogjes duidelijk van pappa. De natuur heeft het weer goed geregeld. Paps ziet gelijkenis en zal niet weglopen bij mams.
Die keel die ze binnen een minuut opzet, ik weet niet van wie ze die heeft, want ik heb zowel pappa als mamma nog nooit zo horen huilen, en wens dat overigens ook graag zo te houden.
Binnen 30 seconden begint de spier in mijn nek te trillen. In de sportschool til ik in sessies van 20x met gemak 10 kilo van z'n plek, maar zodra er een klein ukkie van 6,7of 8 pond in mijn armen ligt dan laat die spier meteen weten dat ie niet regelmatig gebruikt wordt en daar tot nu toe ook geen problemen mee had. Hij wil weer rust.
Maar dat krijgt ie niet, want mamma ziet haar kans schoon en staat een fles klaar te maken. "Wil jij haar de fles geven?"
Tuurlijk, leuk.
En ja hoor, daar zit ik weer een fles te geven. Gelukkig lijkt deze dame best snel te drinken, dus ik heb nog kans hier zonder RSI weg te komen. Ik klets nog wat met mamma, geef het kind terug voor de boertjes komen en maak me weer uit de voeten.
Thuis kijk ik in de spiegel, ik weet dondersgoed wat er aan de hand is. Maar toch lijkt dat niet de reden. Echt niet.
Het is NIET omdat wij ook al twee jaar bezig zijn,
Het is NIET omdat het bij ons nou eenmaal langer duurt,
Het is NIET omdat we binnenkort beginnen met de eerste behandeling,
Het is NIET omdat 60% kans altijd nog betekent dat 40% zonder kind het ziekenhuis uitloopt.
Weet je wat het is?
Ik ben gewoon kraambezoekmoe.